Nie każdy ma świadomość możliwości dochodzenia odszkodowania w razie doznania obrażeń na skutek poślizgnięcia się lub potknięcia m.in. na nierównym chodniku, niezabezpieczonej i śliskiej powierzchni czy na dziurze w chodniku. Odszkodowanie można uzyskać zarówno na urazy fizyczne (złamania), jak i psychiczne (stres); nie ma przy tym znaczenia wiek, płeć, status socjalny osoby pokrzywdzonej, ani okoliczności, w jakich nastąpił uraz, o ile są one niezawinione z jej osoby, a wynikają z niedbałości zarządców chodnika, dróg czy budynków.
Odszkodowanie przysługuje osobom poszkodowanym w wyniku błędu, zaniedbania czy niedopatrzenia osoby trzeciej – zarządcy budynku, placu czy drogi, właściciela chodnika, sklepu – które jednocześnie wynikało z utrzymania takich miejsc w niewłaściwym stanie zagrażającym zdrowiu użytkowników albo przechodniów. Za powstałą szkodę zawsze odpowiada ten, którego działania lub ich brak przyczyniły się do jej powstania. W Polsce istnieje obowiązek utrzymywania takich miejsc we właściwym stanie np. odśnieżonych w czasie zimy, posypanych piaskiem albo solą podczas oblodzeń.
W polskim prawie warunkuje się trzy przesłanki, które muszą zostać spełnione jednocześnie, aby sąd uznał zasadność pozwu o odszkodowanie. Są to:
Kiedy i na jakich zasadach pacjent może zgłosić swoje żądanie? W sytuacji gdy prawa pacjenta zostały naruszone w sposób zawiniony, pacjent może dochodzić zapłaty zadośćuczynienia. Podstawą prawną żądania, w dochodzeniu którego oferuję swoje usługi w ramach prowadzonej Kancelarii, jest art. 4 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta w zw. z art. 448 k.c.
W tym przypadku nie musi dojść do powstania szkody u pacjenta. Zadośćuczynienie przysługuje już z tytułu zawinionego naruszenia jego praw. Naruszeniem może być np. naruszenie właściwego standardu opieki medycznej, które powoduje ujemne doznania psychiczne u pacjenta, dyskomfort, czy też utratę zaufania pacjenta do lekarza i in.
Katalog praw pacjenta ma charakter otwarty i został zawarty przede wszystkim w ustawie o ochronie praw pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, ale uprawnienia wskazane są także w Konstytucji.
Pacjent ma prawo (z którego może nie chcieć skorzystać) do uzyskania od lekarza informacji o:
Udzielenie zgody przez pacjenta powinno być poprzedzone udzieleniem mu przez lekarza wszelkich informacji, zgodnie z pkt. 3 powyżej.
Pacjent ma prawo do dostępu do swojej dokumentacji medycznej, w tym także do wszystkich dokumentów dotyczących jego stanu zdrowia i udzielonych mu świadczeń.
Pacjent ma prawo:
Prawo do uzyskania dokumentacji medycznej przysługuje pacjentowi, jego przedstawicielowi ustawowemu, a także osobie upoważnionej przez pacjenta. Od 09 lutego 2019r. – po śmierci pacjenta dokumentacja może być udzielana osobie upoważnionej przez pacjenta za życia, przedstawicielowi ustawowemu pacjenta lub osobie bliskiej (chyba że sprzeciwi się temu inna osoba bliska lub sprzeciw wyraził za życia pacjent – sprzeciw pacjenta powinien być dołączony do dokumentacji medycznej).
Trzeba jednak pamiętać, iż ustawodawca w ust. 3 art. 4 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta wyłączył możliwość dochodzenia zadośćuczynienia pieniężnego za zawinione naruszenie prawa pacjenta do dostępu do dokumentacji medycznej dotyczącej jego stanu zdrowia, prawa do informacji o rodzaju i zakresie świadczeń zdrowotnych udzielanych przez podmioty udzielające świadczeń zdrowotnych, zgłaszania działań niepożądanych produktów leczniczych i przechowywania rzeczy wartościowych w depozycie podmiotu leczniczego.
WAŻNE! Zadośćuczynienie za naruszenie praw pacjenta jest niezależne od odszkodowania i zadośćuczynienia z tytułu błędu medycznego. Pacjent może dokonać wyboru konkretnego roszczenia, ale może też zgłosić wszystkie żądania w jednym postępowaniu.
Podstawowym prawem każdego pacjenta jest otrzymanie świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom aktualnej wiedzy medycznej. Najczęstsze błędy medyczne polegają na naruszeniu właśnie tego prawa. Oprócz uzyskania leczenia zgodnego z wiedzą medyczną, każdy pacjent ma prawo, aby to leczenie odbywało się w warunkach odpowiadających określonym wymaganiom fachowym i sanitarnym (najczęstszym przykładem niedochowania wskazanych zasad są zakażenia szpitalne).
W sytuacji gdy dochodzi do uszczerbku na zdrowiu pacjenta lub innego rodzaju negatywnych konsekwencji dla niego, może on domagać się odszkodowania, zadośćuczynienia jak i renty.
Podstawowym roszczeniem pacjenta jest żądanie zapłaty odszkodowania. Kwota odszkodowania odzwierciedla wielkość wyrządzonej pacjentowi szkody.
W ramach tej kwoty mogą zostać ujęte koszty: leczenia (w tym planowanego na takie jak koszty diagnozy, terapii, a nawet rehabilitacji),pobytu w szpitalu, opieki i pomocy osób trzecich (również gdy opiekę świadczą członkowie rodziny), transportu do i z placówek medycznych, lekarzy, ośrodków rehabilitacji, zakupu leków, specjalnych środków przeznaczenia spożywczego, czy też sprzętu i akcesoriów medycznych (protez, aparatów i in.), przyuczenia do nowego zawodu czy utracone zarobki.
Poza kwotą odszkodowania, pacjent może dochodzić zapłaty zadośćuczynienia za krzywdę. Krzywda potocznie oznacza szkodę niematerialną, czyli odnoszącą się najczęściej do sfery psychicznej pacjenta, jego odczuć, problemów natury emocjonalnej i in.
Na wysokość kwoty zadośćuczynienia mogą mieć wpływ:
Kolejnym świadczeniem, które poszkodowany pacjent może uzyskać jest renta, którą można zasądzić w sytuacji gdy:
Kancelaria świadczy usługi prawne z poszanowaniem przepisów prawa, przestrzegając zasad etyki i godności zawodu radcy prawnego.
